Seri, Paul Ricoeur'ün 'Başkası Olarak Kendisi' kitabındaki öyküsel kimlik ve bellekler takası kavramından ilham alıyor. Bellek takası, bireyin kendi hikâyesini yalnızca kendi bakış açısından değil, başkalarının anlatımıyla da dinleyerek yeni anlamlara açılmasını ifade eder. Bu süreç, kişinin kendi öyküsünü yeniden yazma cesaretini kazanmasına olanak tanır.
Kimlik, sahip olduğumuz öykülerden beslenir ve hatırlama yoluyla belleğe taşınır. Ancak geçmiş anlatıldıkça değişir ve manipülasyona açık hale gelir. Bu nedenle, öyküleri karşılaştırmak ve sınamak gerekir. Seri, hatıraları yeniden canlandırarak birey üzerinde bıraktıkları iz ve duygular üzerinden kolektif bir paylaşım alanı yaratmayı amaçlıyor. Tek bir gerçeğe tutunmak yerine, öykülerin değişken doğasını kabul ederek yeni anlatılar için bir bellek takası inşa ediyor.
Reçinenin dayanıklı ve saydam yapısı, hatırlamanın doğasına gönderme yaparken, içine hapsolan imgeler ve renkler, zamanla sabitleşen öykülerin melankolik izlerini yansıtıyor. Eskimiş fotoğrafların üzerine eklenen saydam katmanlar, hem hatıraların dönüşümüne hem de yeni anlatıların doğma olasılığına işaret ediyor. Öznellikten doğan izler, ortak bir hafızaya dönüşerek bireysel ve kolektif geçmiş arasında bir köprü kuruyor.
This series is inspired by Paul Ricoeur’s concept of narrative identity and memory exchange in Oneself as Another. Memory exchange refers to the act of not only telling one’s own story but also listening to others’ versions, allowing for new interpretations. This process grants individuals the courage to rewrite their own narratives.
Identity is shaped by the stories we carry, which are recalled through memory. Yet, as stories are retold, they shift, becoming susceptible to change and reinterpretation. Thus, comparing and confronting narratives becomes essential. This series seeks to revive memories, tracing the imprints and emotions they leave behind to create a collective space for shared experiences. Rather than clinging to a singular truth, it embraces the fluidity of stories, constructing a memory exchange that opens space for new narratives.
Resin, with its durable and transparent nature, serves as a metaphor for memory itself—encasing images and colors that reflect the melancholic imprints of stories solidified through repeated retelling. Layers of resin over aged photographs reference both the transformation of memories over time and the potential for new stories to emerge. Traces that begin as subjective impressions evolve into a shared visual language, bridging individual and collective histories.
